Dr Hartmann vo Aue († vermuetlig zwüsche 1210 und 1220) gältet näben em Wolfram vo Eschebach und em Gopfriid vo Stroossburg as dr bedütendst Epiker vo dr sogenannte middelhoochdütsche Klassik um 1200. Zämme mit em Heinrich vo Veldeke stoot er am Aafang vom hööfische Roman, wo us Frankriich überno worde isch. Vom Hartmann si d Värsgschichte Erec, Gregorius oder Der gute Sünder, Der arme Heinrich, Iwein, en allegorischs Stritgsprööch, wo under em Naame S Glaagebüechli bekannt isch, überliiferet und e baar Minnelieder und Chrüzlieder.
Vom Hartmann kennt mä weder si Härkumft sicher, no won er gschafft het. Er het in ere middelhoochdütsche Litratuursprooch gschriibe, wo starki Dialäktäigehäite mögligst vermiide het, so dass sich sini Wärk überregional häi chönne verbräite. Sini Riim wiise aber uf druf aane, ass er us em alemannische Ruum cho isch. Doodrzue basst d Beschriibig vom Hartmann as von der Swâben lande bim Heinrich vom Düürlin (Crône, V. 2353). Mä cha also aanee ass er us em Herzoogdum Schwoobe gstammt het.
Aue isch en Ortsnaame, wo so vil vorchunnt, ass mä dr gnaui Häärkumftsort vom Hartmann nit cha festleege. Mööglig weere Au bi Ravensburg (Chlooster Wissenau), Au bi Freiburg, Eglisau (im Kanton Züüri) und Obernau am Neckar (in dr Nööchi vo Rotteburg bi Tübinge). Mä wäiss, ass es dört sit 1112 e Ministerialegschlächt im Dienst vo de Zääringer gee het. Zu de bekannte Mitgliider vo dere Aadelsfamilie vo Ow ghöört au e Henricus de Owon oder de Owen.[1]
Es fallt uf, ass dr Held im Arme Heinrich dr gliich Naame gha het: Heinrich von Ouwe (V. 49) wo den vürsten gelîch (V. 43) ze Swâben gesezzen (V. 31). Mä cha daas eso usleege, ass das uf im Hartmann si äigeni, poetisch verklärti Familiegschicht aaspiilt oder e Huldigung an d Familie vom Ufdraaggääber isch. Wil d Noochkomme vom riichsfürstlige Heinrich dur däm si Ee mit eme Buuremäitli dr Aadelsstand verlore hätte, gseet die zwäiti Erklärig wenig woorschinlig us. Aber dr Hartmann hätt dr Stand vo siner äigene Familie in dr unfreije Ministerialidäät dur e fürstligi Abkumft chönne verklääre.
- ↑ Lueg Cormeau, Störmer S. 35 (ooni gnaus Datum, aber: „ab 1112 mehrfach“)