Dr Begriff Skulptur (latiin. sculptura, vo sculpere ‚schnitze‘, ‚bilde‘, ‚mäissle‘), isch sit em 18. Joorhundert e Leenwort,[1] und isch, sowit er sich uf Erschiinigsforme vo dr bildende Kunst beziet, zum Däil sünonüüm mit em Begriff vo dr Blastik. Bäidi wärde uf zwäi Begriffsebene brucht, für d Gattig, wo men ere au Bildhauerkunst säit, und für en Äinzelstück-e Bildwärk.
Es git zwäi Wääg zum e Skulptur z mache. Bim äinte wird us eme Block Material, zum Bischbil Holz oder Stäi, s Kunstwärk uusegarbäitet - mit Mässer und Bütel bim Schnitze oder mit eme Mäissel in dr Stäibildhauerei, bim andere, zum Bispil mit metallische oder keramische Material, eender ufbaut oder in e Form gosse. Dorum gränzt mä mänggisch d Begriff Skulptur vo Blastik ab, und reedet vo Skulptur im ängere Sinn, wo d Gstaltig dur wägschloo oder wägschniide bassiert, und Blastik im ängere Sinn, wo mä mit wäichem Material s Wärk vo inne gege usse ufbaut. In dr Gegewartskunst cha mä zum Bischbil bi Assamblaasche oder Kollaasche und äänlige Ruuminstallazioone sonigi Underschiid nüme mache.
Statue si freistehendi Skulpture oder Plastike, won e Person, e göttligi Figur oder e Dier darstelle.
-
D Wenus vo Willedorf, um 25'000 v. d. Z. -
D Wenus vo Milo, um 100 v. d. Z. -
Michelangelo: David, Floränz, 1504
- ↑ F. Kluge; E. Seebold: Etymologisches Wörterbuch der deutschen Sprache. 24. Ufl. Berlin, Nöi York 2002: de Gruyter, ISBN 3-11-017473-1, Stichwort Skulptur.