| Apolu | ||
|---|---|---|
| Personaxe d'Alceste | ||
 | ||
| Información | ||
| Sexu | masculín | |
| Nacimientu |
Delos (es)  [1] y Monte Cinto (Delos) (es) , | |
| Ocupación |
matadragones (es) y arquero (es) | |
| Conexones |
Dioses Olímpicos y Dii Consentes (es) | |
| Cónxuxe |
Urania (es) y Anfisa (es) | |
| Padres |
Zeus Leto (es) | |
| Fíos |
Oncius (en) , Asclepiu, Troilo (es) , Aristeo (es) , Ion (es) , Cicno, hijo de Apolo (es) , Mopso (es) , Orfeo (es) , Lino (es) , Linus (en) , Acrefeo (es) , Egipán (es) , Amphithemis (en) , Amphissus (en) , Himeneo (es) , Garamas (en) , Naxos (mitología) (es) , Cidón (es) , Eleuter (es) , Téstor (es) , Oaxes (en) , Idmón (es) , Yalemo (es) , Filamón (es) , Coronus (en) , Parthenus (en) , Lycorus (en) , Agreus (en) , Yamo (es) , Anfiarao (es) , Icadius (en) , Licomedes (es) , Laodocus (en) , Polypoetes (en) , Tenes (en) , Linus (en) , Anio (es) , Syrus (en) , Lápites (es) , Zeuxipo (es) , Querón (es) , Delfos (es) , Ptoo (es) , Trofonio (es) , Telmissus (en) , Apis (en) , Cariclo (es) , Epidauro (es) , Erymanthus (en) , Eurídice (es) , Melaneus (en) , Femónoe (es) , Megareo de Onquesto (es) , Ismenus (en) , Cicon (en) , Philander (en) , Phylacides (en) , Doro (es) , Aeneus (en) , Galeotes (en) , Arabios (en) , Cíniras (es) , Miletos, Autuchus (en) , Branchus (en) , Castalius (en) , Centaurus (en) , Cephisso (en) , Apollonis (en) , Borysthenis (en) , Chrysorrhoas (en) , Chryses (en) , Coribantes (es) , Cynnes (en) , Cícico (es) , Eriopis (en) , Euripides (en) , Curetes (es) y Pythaeus (en) | |
| Familiares | Artemisa | |
| Residencia |
Olimpo (es) | |
| [editar datos en Wikidata] | ||
Apolo (en griegu: Ἀπόλλων, transl. Apóllōn, o Ἀπέλλων, transl. Apellōn) foi una de les divinidaes principales de la mitoloxía greco-romana, unu de los dioses olímpicos. Yera fíu de Zeus y Leto, y hermanu mellizu d'Artemisa, tenía munchos atributos y funciones, y posiblemente dempués de Zeus foi'l dios más influyente y veneráu de tolos de l'Antigüedá clásica.
Yera descritu como'l dios de la divina distancia, qu'amenaciaba o protexía dende lo alto de los cielos, siendo identificáu cola lluz de la verdá, tal ye como lo representaba col sol. Yera tarrecíu polos otros dioses y solamente el so padre y la so madre podíen contenelo. Yera'l dios de la muerte súbita, de les plagues y enfermedaes, pero tamién el dios del sanamientu y de la proteición contra les fuercies malines. Amás, yera'l dios de la guapura, de la perfeición, de la harmonía, del equilibriu y de la razón, l'aniciador de los mozos nel mundu de los adultos, taba conectáu a la naturaleza, a les yerbes y a los fataos, y yera proteutor de los pastores, marineros y arquerus.
Los oríxenes del so mitu son escuros, pero nel tiempu de Homero yá yera de gran importancia, siendo unu de los más citaos na Ilíada.
Faía a los homes conscientes de los sos pecaos y yera l'axente del so purificación; presidía les lleis de la relixón y les constituciones de les ciudaes.
Yera símbolu d'inspiración profética y artístico, siendo'l patronu del más famosu oráculu de l'Antigüedá, el oráculu de Delfos, y líder de les muses. Como xefe de les Muses (Apolo Musageta) y direutor del so coru actuaba como dios patrón de la música y la poesía. El so llira convertir nun atributu común de Apolo. Los himnos cantaos nel so honor recibíen el nome de peanes (Peán yera'l so nietu, fíu d'Asclepio).
Anque tuvo munchos amores, tamién foi infeliz nesi terrén, pero tuvo dellos fíos. Foi representáu innumberables vegaes dende l'Antigüedá, xeneralmente como un home nuevu, desnudu y ensin barba, na plenitú de la so puxanza, dacuando con un mantu, un arcu y un carcaj de fleches, o una llira, creada pa él por Hermes, y con dalgunos de los sos animales simbólicos como la culiebra, el cuervu o'l grifu.[2]
Apolo foi identificáu sincréticamente con un gran númberu de divinidaes mayores y menores nos sos distintos llugares de cultu, y sobrevivió secretamente a lo llargo del florecimientu del cristianismu. Sicasí, na Edá Media Apolo foi identificáu polos cristianos munches vegaes col Demoniu, acomuñáu col poder profano, como ye sabíu'l cultu a otros dioses na dómina cristiana yera sinónimu de cumplir una condena na foguera.
El so mitu emplegóse mientres sieglos por filósofos, artistes y otros intelectuales pa la interpretación ya ilustración d'una variedá d'aspeutos de la vida humana, de la sociedá y de fenómenos de la naturaleza, y la so imaxe sigue presente d'una gran variedá de formes nos nuesos díes.[2][3][4][5][6] Inclusive'l so cultu, dempués d'un olvidu de sieglos, foi resucitáu apocayá por corrientes del neohelenismu, en Grecia y otres rexones.[7]
Na dómina helenística, especialmente mientres el sieglu III e.C., pasó como Apollo Helios a ser identificáu polos griegos con Helios, dios del sol, y de forma asemeyada la so hermana oldear con Selene, diosa de la lluna.[Nota 1]
- ↑ «Hymn to Apollo I» (en griegu antiguu). Himnos homéricos.
- ↑ 2,0 2,1 «Apollo. Encyclopædia Britannica Online.». Consultáu'l 12 d'avientu de 2009.
- ↑ Vignoli, Tito. Myth and Science: An Essay. Echo Library, 2007. p. 147
- ↑ Mandon, Christian. Apollon L'Européen. Racines et Traditions en Pays d'Europe. Online
- ↑ Cosgrove, Denis Y. Apollo's Eye: A Cartographic Genealogy of the Earth in the Western Imagination. The Johns Hopkins University Press, 2001. pp. x-xi
- ↑ Benchimol, Márcio. Apolo y Dionísio: arte, filosofia y crítica da cultura non primeiro Nietzsche. Volume 214 de Selo universidade. Annablume, 2003. páxs. 65-70
- ↑ Makrides, Vasilios. Hellenic Temples and Christian Churches: A Concise History of the Religious Cultures of Greece from Antiquity to the Present. New York University Press, 2009. páxs. 149-151
Error de cita: Esisten etiquetes <ref> pa un grupu llamáu "Nota", pero nun s'alcontró la etiqueta <references group="Nota"/> correspondiente