| Golfu de California | |
|---|---|
| Gulf of California (en) | |
_250m.jpg) | |
| Situación | |
| Tipu | golfu |
| Parte de |
océano Pacífico Norte (es)  |
| Coordenaes | 28°N 112°W / 28°N 112°O |
  Golfu de California Golfu de California (Méxicu) | |
| Datos | |
| Superficie | 160 000 km² |
| Llonxitú | 1126 km |
 | |
El golfu de California, tamién llamáu mar de Cortés[1] o mar Bermeyu,[2] ye una estensión del océanu Pacíficu y allúgase ente la península de Baxa California y los estaos de Sonora y Sinaloa, al noroeste de Méxicu. Tien un llargor de 1126 km[3] y el so anchor varia ente los 48 y 241 quilómetros.[3] Nel so estremu norte atópase la desaguada del ríu Colorado. La Organización Hidrográfica Internacional define'l so llende sur como la llinia que xune la punta norte de la barra de Piaxtla (23°38'N) en Sinaloa, col estremu sur de la península de Baxa California.
Nes sos agües atopen les siguientes islles pertenecientes al estáu de Baxa California y alministraes pol conceyu de Mexicali: la islla Ángel de Guardar, Montague, Gore, Consag, El Huerfanito, Miramar, Coloradito, Encantada, Pómez, San Luis, Mejía, Granitos, Navío, Pelícanu, Alcatraz, Coronadito, Smith, Pond y el grupu d'islles y castros que s'atopen dientro de la badea de los Ánxeles. Al estáu de Baxa California Sur pertenecen les islles de: Carmen, Cerralvo, Coronaos, Espíritu Santu, Monserrat, Partida, San Diego, San Francisco, San José, San Marcos, Santa Catalina, Santa Cruz; y al estáu de Sonora les islles Huivulai, San Esteban, les San Jorge, San Pedro Mártir, San Pedro Nolasco, la islla Tiburón, que ye la más grande de Méxicu con una superficie de 1208 km², ente otres de menor tamañu.
Nes sos mariñes, los puertos más importantes son: Puerto Peñasco, Guaymas, San Felipe, La Paz, San José del Cabo, Santa Rosalía, Topolobampo, Golfu de Santa Clara, Puerto Libertad, Puerto Lobos, Yavaros, y ente otres.
Les marees d'esti golfu atopar ente les mayores del planeta, pos se midieron fluctuaciones d'hasta nueve metros nel so estremu norte. Gocia d'una inmensa concentración d'organismos microscópicos y de una estraordinaria diversidá biolóxica gracies a l'abondosa lluz solar y a les agües riques en nutrientes. Estos factores, según les agües cristalines, impulsaron al oceanógrafu Jacques-Yves Cousteau a llamar a esti llugar “l'acuariu del mundu”.