|
| Esti artículu forma parte de la serie Islam |
| Creencies |
| Práutiques |
| Testos y lleis |
| Hestoria |
|
Hestoria del Islam |
| Cañes del Islam |
| Cultura y sociedá |
|
Arte ·
Estudios islámicos |
Los kharijís (/xaɾiˈd͡ʒis/, /kaɾiˈʝis/; n'árabe خارجي plural خوارج, khāriji, plural khawārij) son una de les trés cañes principales del islam, al par de la de los chiís y los sunís.
La pallabra kharijí significa "el que se sal", en referencia a la deserción que protagonizaron nel añu 657 cuando abandonaron el bandu de Ali Ibn Abi Talib al acetar ésti nel campu de batalla de Siffín un arbitraxe ente él y el so adversariu, l'omeya Muawiya.
A diferencia de los sunís, que consideraben que'l califa debía ser un árabe miembru de la tribu de Quraish, y de los chiís, que consideraben que debía ser Ali o un descendiente direuto suyu, los kharijís pensaben que la dignidá califal emana de la comunidá, que debe escoyer libremente al más digno "anque seya un esclavu prietu".
Defenden tamién qu'ensin rectitú nel obrar nun esistir verdadera fe. El musulmán que s'estrema de la llei dexa de ser musulmán, y si ye califa debe ser destituyíu. Los kharijís provocaron grandes rebeliones contra los omeyes, debilitándoles y facilitando la so sustitución pola dinastía de los abbasís. Foi un kharijí'l qu'asesinó a Ali nel añu 661.
El so rigor en lo qu'al cumplimientu de los preceptos del islam refier tien como contrapuntu una gran tolerancia escontra les otres relixones.
Los kharijís fueron nel so momentu un grupu importante cualitativa y cuantitativamente. Dempués estremáronse en numeroses sectes. Anguaño los pocos kharijís que queden pertenecer a la secta de los ibadís y viven nel sultanatu d'Omán, en Zanzíbar y en dalgunos castros del Magreb.