Misioneru

Misioneru
profesión y ocupación religiosa (es) Traducir
relixosu
Cambiar los datos en Wikidata

Llámase misioneru (del verbu llatín, missio que significa «unviar») a aquella persona que'l so oxetivu principal ye l'anunciu del evanxeliu por aciu obres y pallabres ente aquellos que nun creen. Esa forma de misión puramente tal ye conocida como ad xentes, esto ye, escontra les xentes, xentiles o non cristianos, y desenvuélvese en llugares onde l'evanxeliu nun foi abondo anunciáu o acoyíu, o n'ambientes refractarios allugaos más allá de les mesmes fronteres onde s'enzanca la prédica y aceptación del mensaxe.

El sacerdote Damián de Veuster, exemplu de misioneru perteneciente a la congregación de Picpus, fotografiáu con un grupu de malatos en Kalaupapa, na década de 1870

Na Historia del cristianismu, la idea de misión aplícase tanto a coleutividaes como a individuos ya implica una forma de vocación, que s'interpreta como un llamamientu positivu de Dios que «envia»,[1] pa llevar un encargu o realizar un trabayu apostólicu: la xera d'anunciar l'evanxeliu, conforme al mandatu final puestu en boca de Xesús de Nazaré nos Evanxelios de Matéu y de Marcos:

«Díi, pos, y faéi discípulos a toles xentes, bautizándoles nel nome del Padre y del Fíu y del Espíritu Santu, y enseñándo-yos a guardar tou lo que yo vos mandé.»
Evanxeliu de Matéu 28:19-20a
Y díxo-yos: «Díi per tol mundu y predicái l'evanxeliu a toa criatura».
Evanxeliu de Marcos 16:15

La pallabra «misión» aniciaríase na década de 1590, cuando la Compañía de Xesús (xesuites) unvió a dalgunos de los sos miembros al estranxeru,[2] una y bones la vocación de la orde yera «sirvir a Cristu en misión universal». Concretamente, ente 1581 y 1592, salieron de Lisboa 54 xesuites con camín de la India, pa siguir los pasos de Francisco Javier.[3] La pallabra popularizar a partir de la traducción llatina del pasaxe bíblicu nel que Cristu unvia a los sos discípulos a predicar nel so nome, y condució a la definición de les misiones como los asentamientos fundaos en tal calter.

La pallabra «misión» tien tamién el sentíu de trabayu, xera, quefer o cometíu.[4] Esta acepción más xeneral dexa amás la concepción d'un ciertu calter misioneru nes persones, ministerios ya instituciones, independientemente del so orixe o de la so condición relixosa o laical. El términu, usáu en sentíu estrictu nel marcu del cristianismu, puede utilizase tamién en sentíu laxo pa referir a otros credos o ideoloxíes.[5]

  1. ↑ Pierron, Joseph; Grelot, Pierre (2001). «Misión», Léon-Dufour, Xavier: Vocabulariu de Teoloxía Bíblica, 18a., Barcelona (España): Biblioteca Herder, páx. 547-551. ISBN 978-84-254-0809-0.
  2. ↑ Harper, Douglas. «Mission» (inglés). Online Etymology Dictionary. Consultáu'l 27 d'avientu de 2013.
  3. ↑ Salvat, Ignasi (2002). Sirvir en misión universal. Maliaño (Cantabria), Santander: Sal Terrae, páx. 233. ISBN 84-293-1444-X. Consultáu'l 27 d'avientu de 2013.
  4. ↑ (2010) Lucas Marín, Antonio: La realidá social: tresformamientos recién n'España. Ediciones Universidad de Navarra. ISBN 978-84-313-2688-3. Consultáu'l 31 d'avientu de 2013.
  5. ↑ Foltz, Richard (2010). Religions of the Silk Road, 2ª, Nueva York: Palgrave Macmillan, páx. 37. ISBN 978-0-230-62125-1. Richard Foltz señala que'l budismu punxo en marcha «el primer esfuerciu misioneru a gran escala na historia de les relixones del mundu» nel sieglu III AEC.