 | Esti artículu o seición necesita referencies qu'apaezan nuna publicación acreitada, como revistes especializaes, monografíes, prensa diaria o páxines d'Internet fiables. |
Viquingu[1] ye'l nome dau a los miembros d'un grupu étnicu, orixinariu d'Escandinavia. Foren un pueblu d'orixe xermánicu que s'asitió na península Escandinava alrodiu del añu 2000 e.C..
Los sos ataques y la so aparición n'Europa entamaron col saquéu del monesteriu de Lindisfarne (793) nel norte de Gran Bretaña, al que siguieron ataques a otros cenobios. Los añales y cróniques de los dos sieglos siguientes tan llaraos d'hestories terribles. En catermes más o menos numberoses, los viquingos atrometieron colos sos barcos les costes europees, remontaron los ríos de Francia, Alemaña y Rusia, conquistaron a los pueblos eslavos de l'antigua Rusia, apoderáronse d'Irlanda ya Inglaterra y afararon el Mediterraneu.
El so abicañu xabaz, amedranaba a les antigües comuñes que, magar que taben avezaes a la guerra, nun teníen forma d'albidrar cuándo diba tener llugar la próxima amarraza. Estos ataques influyeron de forma indireuta na creación d'un periodu d'inestabilidá que favoreció la descentralización política del feudalismu
Demientres los sieglos siguientes, los viquingos foren un pueblu clave na historia europea: nes Islles Britániques gobernaron demientres munchos años hasta que les conquistaren los normandos descendientes de los viquingos. En Rusia contribuyeren a la formación del estáu rusu. En Francia, la llucha escontra los viquingos yera un tema d'estáu, y recibieren como "regalu" la rexón de Normandía. N'Italia fundóse'l reinu normandu de Sicilia llegando tamién a intervenir nel Califatu de Córdoba y nel Imperiu Bizantín
La Dómina Viquinga dase por finalizada col últimu requexu hostil que representaba'l rei Harald III "el despiadáu", que morrió na batalla de Stamford Bridge, nel añu 1066 cuando intentaba conquistar Inglaterra.
- ↑ Esti términu apaez nel Diccionariu de l'Academia de la Llingua Asturiana. Ver: viquingu, -a, el/la