IP (англ.: Internet Protocol — міжсеткавы пратакол) — пратакол сеткавага ўзроўню у стэку TCP/IP. IP аб’ядноўвае абасобленыя камп’ютарныя сеткі ў адзіны Інтэрнэт. Неад’емнай часткай пратаколу з’яўляецца адрасацыя сеткі.
Пратакол IP дастаўляе інфармацыю ад аднаго вузла сеткі да іншага ў выглядзе пакетаў даных. Кожны пакет складаецца са службовай часткі (англ.: header — «загаловак») і карыснага змесціва (англ.: payload). Дастаўка пакетаў па пратаколе IP заснавана выключна на аснове IP-адрасоў у загалоўках пакетаў.
Пратакол IP выкарыстоўваецца для негарантаванай дастаўкі інфармацыі. Гэта азначае, што на ўзроўні гэтага пратаколу не даецца гарантый надзейнай дастаўкі пакета да адрасата. У прыватнасці, пакеты могуць прыйсці не ў тым парадку, у якім былі адпраўленыя, прадублявацца (калі прыходзяць дзве копіі аднаго пакета; у рэальнасці гэта бывае вельмі рэдка), быць пашкоджанымі (звычайна пашкоджаныя пакеты знішчаюцца) або не прыбыць зусім. Гарантыі беспамылковай дастаўкі пакетаў даюць пратаколы больш высокага (транспартнага) ўзроўню эталоннай мадэлі OSI — напрыклад, TCP.
Пратакол IP версіі 4 (IPv4) выкарыстоўваецца найбольш шырока ў Інтэрнэце. Яго пераемнікам з’яўляецца пратакол версіі 6 (IPv6), які прадастаўляе большую колькасць адрасоў для выкарыстання. Нягледзячы на тое, што пераход на IPv6 адбываецца даволі марудна[1], многія краіны ўжо шырока выкарыстоўваюць апошнюю версію. Па звестках кампаніі Google больш за 41 % запытаў да яе сервісаў перадаецца праз злучэнні IPv6.[2]